Verhalen uit ontwikkelingslanden

Weinig water, toch een goede oogst

Juana Alvarado (40) woont met haar echtgenoot en kinderen in Mansico, Nicaragua, waar klimaatveranderingen hard toeslaan: het gebied is gortdroog. De familie kan overleven dankzij de alternatieve landbouwmethodes die ze leerden via Vastenactie. 

De meeste mensen hier zijn boeren, maar er was niets te oogsten dit jaar: “Veel mensen zijn daarom vertrokken,” aldus Juana. Een helpende hand bracht uitkomst: Juana leerde manieren om groente en fruit te telen die rekening houden met de condities in het gebied. “Ik heb geleerd hoe ik organische mest kan maken, hoe ik verschillende gewassen kan telen en hoe ik een moestuin kan aanleggen en onderhouden,” vertelt ze. “Je hebt maar weinig water nodig om toch gewassen te kunnen telen. En juist het gebrek aan water is een van de grootste problemen in ons dorp,” legt ze uit. Ze ontving ook zaden en gereedschappen via het Vastenactieproject: “Toen we met de moestuin begonnen, kregen we uien, radijs, tomaten, bieten en later ook fruitbomen. De gemeenschap ontving gereedschap en grote gieters. Alle families hebben nu moestuinen op hun terrein en dat helpt ons overleven. Het scheelt ons bovendien geld, omdat we groenten als tomaten, uien en radijs niet meer hoeven te kopen,” aldus een gelukkige Juana. 

Een waterpomp veranderde Zalia’s leven

Zalia (40) woont met haar kinderen in een piepklein dorp in Dogondoutchi, Niger. Het is hier kurkdroog, brandend heet en de bodem bestaat voornamelijk uit zand. De gevolgen van de klimaatveranderingen laten zich hier extra hard gelden. Vastenactie zorgde voor water in het dorp.

In en om het dorp Dogondoutchi is het leven zwaar voor de mensen die bleven. Zalia besteedde bijvoorbeeld zo’n zes uur per dag aan water halen. Net als haar buren liep ze dagelijks drie keer naar het buurdorp om water te halen. In het droge seizoen, als dit waterpunt onvoldoende water had, moest ze nog verder lopen. Zalia moest de loodzware jerrycans regelmatig neerzetten om op adem te komen. Als ze thuis kwam, kon ze niet praten: dan moest ze eerst uithijgen. Ze moest ook op pad als ze ziek was vanwege malaria of het vieze water. Of als ze pijn had van de eerdere tochten: “Soms slikte ik pijnstillers om het vol te houden,” vertelde ze. Een waterpunt in het dorp dat via Vastenactie werd geïnstalleerd, veranderde voor Zalia en de andere families in Dogondoutchi alles: “Ons leven is enorm verbeterd. We zijn gezonder dankzij het schone water en ik heb meer tijd om voor mijn gezin te zorgen,” aldus een gelukkige Zalia.